λώθρα

η

1. το οξύ μέρος τών καρφιών, το οποίο αποκόπτει και πετάει ο πεταλωτής, αφού καρφώσει το πέταλο στην οπλή τών ίππων, τών όνων ή τών ημιόνων

2. μτφ. πράγμα άχρηστο ή ευκαταφρόνητο, ανάξιο προσοχής

3. φρ. α) «να μη μείνει λώθρα»

(λέγεται ως κατάρα) να μη μείνει τίποτε όρθιο

β) «έχει πολλές λώθρες» — έχει πολλά βάσανα

γ) «δεν έμεινε λώθρα» — δεν έμεινε τίποτε, καταστράφηκαν τα πάντα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ἡλώ-θρα < αρχ. ἡλῶ «καρφώνω» + κατάλ. -(η)θρα (πρβλ. κολυμβ-ήθρα, ουρ-ήθρα)].